Εθελοντισμός
Ο Εθελοντισμός μου δίνει την ευκαιρία να βοηθήσω προσφέροντας έμπρακτα στην κοινωνία και αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ
Η προσφορά και ο εθελοντισμός δεν έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση την οποία βιώνουμε. Βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας. Και αν θέλουμε να βοηθήσουμε, μπορούμε με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Θυμάμαι, όταν ήμουν 8 ετών, ένας ραδιοφωνικός σταθμός είχε ανακοινώσει ένα διαγωνισμό. Το παιδί που θα έγραφε το καλύτερο γράμμα Χριστουγέννων προς τον Άγιο Βασίλη, θα κέρδιζε ένα σωρό παιχνίδια. Μετά από λίγες μέρες ανακοινώθηκε το όνομα του παιδιού που είχε κερδίσει! Ήμουν εγώ! Όταν με πήγε η μητέρα μου, να πάρω τα δώρα μου, ζήτησα να τα παραδώσουν σε παιδάκια που τα είχαν περισσότερο ανάγκη από εμένα… Έτσι και έγινε…
Στην εφηβική μου ηλικία, υπήρξαν άνθρωποι που στάθηκαν και μας βοήθησαν, ώστε να μπορέσουμε να βιοποριστούμε για κάποιο χρονικό διάστημα. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη και εγώ πήγαινα ακόμα σχολείο.
Έτσι, με τη σειρά μου, όταν θα μου δινόταν η ευκαιρία, ήθελα να ανταποδώσω το καλό που μου έκαναν, με την προσφορά μου σε άλλους πονεμένους ανθρώπους.
Μπορούσα να νιώσω και να καταλάβω, πότε ένα παιδί υποφέρει. Μπορούσα να νιώσω εκείνον, που δεν έχει ένα πιάτο φαγητό. Μπορούσα να νιώσω τι σημαίνει, να μην έχεις να αγοράσεις ρούχα. Μπορούσα να νιώσω τι σημαίνει, να μην έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς του σπιτιού.
Τα έζησα η ίδια, σχεδόν, σε όλη την εφηβική μου ζωή και ήξερα πόσο πολύ πονάνε όλα αυτά… Δηλαδή να θες να σταθείς με αξιοπρέπεια, αλλά η ζωή να τα έχει φέρει έτσι, ώστε να μην μπορείς!
Γι αυτό το λόγο, καθώς μεγάλωνα, λόγω των καταστάσεων που είχα βιώσει, ήμουν αρκετά ευαισθητοποιημένη, σε θέματα που αφορούσαν παιδιά και γονείς. Έτσι, βρήκα τον τρόπο, να μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου, τη συμβουλή μου, αλλά και να δίνω μία τεράστια αγκαλιά σε κάποια παιδιά, που βίωναν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις με τις οικογένειές τους. Περισσότερο βοήθησα παιδιά-εφήβους.
Αισθάνομαι περήφανη, διότι σήμερα, εκείνα τα παιδιά, είναι πλέον ενήλικες και έχουν ακολουθήσει τα όνειρά τους, τους στόχους τους και βλέπουν με θετική ματιά τη ζωή.
Ξέρετε τα παιδιά, δεν χρειάζονται μόνο φαγητό και πληρωμένους λογαριασμούς για να ζήσουν. Χρειάζονται πολύ-πολύ αγάπη, όρια, σεβασμό, και μία μεγάλη αγκαλιά.
Κάποια στιγμή, στα 33 μου χρόνια, ούσα αποκατεστημένη από δουλειά πολλά χρόνια πριν, γνώρισα τον άντρα μου, Δημήτρη. Συμμετείχαμε ενεργά σε φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Βοηθούσαμε όποιον άνθρωπο είχε ανάγκη, είτε με συμβουλευτική, είτε με παροχή διαφόρων ειδών πρώτης ανάγκης. Ταξιδέψαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα και βίωσα πραγματικά υπέροχες εμπειρίες που με έκαναν να αισθανθώ πλήρης και ευτυχισμένη. Και αυτό επειδή μπορούσα να δω έναν άνθρωπο ή ένα παιδί να χαμογελά!
Στα 38 μου χρόνια, , με τη βιωματική μου εμπειρία στην Υπογονιμότητα, στην εξωσωματική αλλά και την νεογνική απώλεια κύησης, διαπίστωσα πόσα ζευγάρια έχουν περάσει από αυτό το δυσβάσταχτο και επίπονο μονοπάτι… Και ήταν πράγματι τόσα πολλά που με έκανε να αναρωτηθώ, γιατί να το βιώνουμε τόσες χιλιάδες ζευγάρια!
Μήπως δεν έχουμε σωστή ενημέρωση, πρόληψη και γνώση από μικρή ηλικία;
Μήπως θεωρείται ακόμα ταμπού να ΄΄κρυφτείς΄΄ και να μη μιλήσεις για αυτό;
Μήπως σε θεωρούν ακόμα ‘’στέρφα’’, όπως έλεγαν παλιά;
Μήπως πρέπει να απολογείσαι συνέχεια, στον κόσμο γύρω σου, γιατί δεν έχεις φέρει ακόμα ένα παιδί στον κόσμο;
Μέσα από τις ομάδες που συμμετείχα, όλα τα παραπάνω επαληθεύτηκαν στο μυαλό μου. Ανώνυμες γυναίκες στο διαδίκτυο, ζήτουσαν συμβουλές και βοήθεια για το πώς θα αντιμετωπίσουν το φάσμα της Υπογονιμότητας ή της Νεογνικής απώλειας. Πονεμένες, καταρρακωμένες, έγραφαν ανώνυμα, επειδή δεν ήθελαν να δει κανείς ποιες είναι, μην τυχόν και τις αναγνωρίσει κάποια, γνωστή, ‘’φίλη’’, ακόμα και η ίδια η οικογένεια τους.
Και όμως ! Εν έτη 2023 υπάρχει ακόμα ο φόβος και ο ρατσισμός για αυτά τα θέματα!
Καθώς διένυα την περίοδο λοχείας μου, είχα προβληματιστεί τόσο μα τόσο πολύ με όλο αυτό το θέμα, που δεν μπορούσα να μείνω με τα χέρια δεμένα…
Έψαχνα να βρω τρόπους να βοηθήσω, ώστε κάποια στιγμή να ελευθερωθούν τα ζευγάρια από αυτή την πιεστική κατάσταση που βιώνουν. Έτσι, καθώς εξερευνούσα το διαδίκτυο, βρήκα τη σελίδα Mitrotita.gr. Την είχε μία γυναίκα, η Βίκυ Χαντζάκου. Όταν διάβασα το Βιογραφικό της, πήρα δύναμη από την δική της. Είχε περάσει από όλα τα μονοπάτια της Υπογονιμότητας και είχε καταφέρει μετά από χρόνια προσπαθειών να φέρει στον κόσμο δύο υπέροχα παιδιά. Χωρίς να χάνω χρόνο ήρθα σε επαφή μαζί της. Μιλήσαμε αρκετή ώρα στο τηλέφωνο και η ιστορία μου, τη συγκίνησε. Της ζήτησα να τη γνωρίσω και να βοηθήσω με τον άντρα μου, με όποιον τρόπο, την ενεργό δράση της ίδιας. Με πολύ μεγάλη χαρά δέχτηκε.
Μετά από λίγες μέρες, μου ζήτησε να κάνουμε ραδιοφωνική εκπομπή (πάτα για να την ακούσεις στο σταθμό syzeyfxi.com, ώστε να βοηθήσουμε όσες περισσότερες γυναίκες και ζευγάρια που βρίσκονται στο ίδιο μονοπάτι.
Μετά από λίγο καιρό, κάναμε ένα διαφημιστικό σποτ για την τηλεόραση, που είχε ως σκοπό, να αλλάξουμε την νοοτροπία μας, να μιλάμε για αυτά τα θέματα, ώστε να δίνουμε δύναμη σε ζευγάρια που περνάνε το ίδιο. Επίσης, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι που τόνιζε η διαφήμιση αυτή, ήταν το δυσβάσταχτο ψυχικό, αλλά και οικονομικό κόστος, που καλούνται να φέρουν εις πέρας τα ζευγάρια, για να αποκτήσουν ένα παιδάκι.
Ο τίτλος ήταν : ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΜΟΝΗ!
Στις 14/5/2023 συμμετείχα ως ομιλήτρια στην 1Η ημερίδα Υπογονιμότητας που διοργάνωσε το Mitrotita, για τη βιωματική μου εμπειρία στην Νεογνική απώλεια κύησης.
Έδώ και ένα χρόνο είμαι ενεργή στο Φιλανθρωπικό έργο του Mitrotita.gr, που σκοπό έχει να ‘’σπάσει΄΄ τα ταμπού της Υπογονιμότητας, της Εξωσωματικής αλλά και της Νεογνικής απώλειας κύησης. Και όχι μόνο αυτό. Μέσα από την σωστή ενημέρωση από εθελοντές γιατρούς, να υπάρχει η σωστή πρόληψη, για κάθε ζευγάρι που χρειάζεται οποιαδήποτε βοήθεια σε αυτό το μονοπάτι της ζωής του.
Ο Εθελοντισμός, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Για μένα είναι αυτοσκοπός και ανθρωπιά!
Εδώ μπορείς να ακούσεις την τελευταία μου συνέντευξη για το βιβλίο...